Άναψα πάλι το κερί.

Έτσι, για να μην νιώθω μόνος,

μ’ απόψε και το κρασί θαρρείς

πως το’πιασε ο πόνος.

Μου’παν πως το’χει η ξενιτιά…

θα ξεχαστείς στα χρόνια…

μα εγώ θυμάμαι θάλασσα,

το γαλανό το χρώμα.

Μου’παν θ’αποκοιμηθείς

και δεν θα νιώθεις μόνος…

μ’ ακόμα και στα όνειρα

με πιάνει ο ίδιος πόνος.

Όμως, καίει το κερί

κι’έχω την συντροφιά του…

Χωρίς πατρίδα να νοιαστεί…

Χωρίς να πει τα βάσανά του.