Την θλίψη που μου άφησες

θα πάρω να με φέρει,

εκεί που ενώνουν

ο ουρανος και η γη…

Εκεί που βγάζουν

φτερά οι αγγέλοι…

Σε ποιό γαλάζιο κάθεσαι;

που βρήκες την αλήθεια

και βγαίνουνε τα όνειρα

και χάνεται η νύχτα;

Στείλε ένα δάκρυ τ’ουρανού

σημάδι να το βάλω.

Να’βρω τον δρόμο που’ρχεται,

να μπω μεσ’το γαλάζιο.

Ένας μούτσος μ’ένα μπόϊ,

σαν του ναυτικού το σάκο,

κίνησε να βρει καράβι

για να ρίξει κάνα μπάρκο.

Πέρα δώθε στο λιμάνι,

δεν του’βρίσκανε καράβι

κι’είχε αρχίσει την ψυχή του

να την τρώει το μαράζι.

Μόνος τώρα στο λιμάνι,

εμετρούσε τα καράβια

που σαλπάραν κάθε μέρα

για τα άγνωστα λιμάνια.

Κι’όπως πέρναγε η ώρα

και μετρούσε τα καράβια,

του’ρθε μόνη της η λύση

το ζεϊμπέκικο ν’αρχίσει.

Κι’έριξε τις ζεμπεκιές του,

ζάλισε και το λιμάνι

κι’όλα τα καράβια τώρα

τον ζητάνε να μπαρκάρει.

Στο’να χέρι ο αετός

και στ’άλλο περιστέρι.

Πέπλο θανάτου ο ουρανός

που έφερε τ’αγέρι.

Ειρήνη κόκκινη κυλά

στου βιασμού το αίμα…

κόρη ορφανή η λευτεριά

λαχτάρα των λαών αιώνια.

Τσαλακωμένα ιδανικά

χώρις το φώς του ήλιου,

το κύμα σπάζει τα φτερά

κι’οι κλέφτες στιβάζουν τα λαφύρια.

Μπροστά στον θάνατο,το όνομα σου

και τα μπουμπούκια δέσανε ξανά.

Αυτά τα σκοτεινά τα μονοπάτια

που χάσαμε τη λευτεριά.

Είχες σκεφτεί

το αδοκίμαστο

για να με δοκιμάσεις…

Κι’όσο κι’αν βγαίναν οι κραυγές

κι’όσο κι’ αν κλαίγαν οι ψυχές…

εσύ είχες προσπεράσει.

Κάνε το βήμα σου,

μην το φοβάσαι,

γκρέμισ’τους τοίχους

μην τους λυπάσαι.

Σπάσε τον πλάνο καθρέφτη

της μοίρας τον φταίχτη,

πέτα  ότι δεν τ’αντέχεις

και ξέχνα ότι θα πρέπει

κι’όποιον σου δείξουν

για φταίχτη,

αυτόν για φίλο να έχεις.

Πλάνα τα χρόνια,

δεν τους ταιριάζεις,

σάπιοι οι δρόμοι,

η μούχλα τους στάζει.

Μην δώσεις να πάρουν

μόνο έτσι τους τρομάζεις.

Είμαι ο γιός του κεραυνού,

Πετούν τα όνειρά μου

και έχω κυρήξει πόλεμο

μαζί με την γενιά μου.

Τριάντα αργύρια μετρούν

το κόστος της ψυχής μου,

Ιούδες γέμισε παντού

και ψάχνουν να με βρούνε.

Μεσ’του πολέμου τον χορό

συνέχεια θα ζούμε,

μόνο αυτό μας μάθανε

και εμείς θα πολεμούμε.

Ζωή δεν με φοβίζεις

κι’ας γυρίζω σαν σκιά.

Πνιγμένος μεσ’την λάσπη

που ξερνάει τα κορμιά.

Μεσ’τα στήθια της ντροπής

με είχες να βυζάξω

και από μήτρα συμφοράς

μ’έβγαλες να πρωτοκλάψω.

Τώρα μυρίζω θάνατο,

παίρνω το σχήμα απ’το φεγγάρι

και κουβαλώ έναν σταυρό

που μου’χες δώσει μαξιλάρι.

Ζωή δεν με φοβίζεις.

Έτσι κι’αλλιώς σε έχω δανεικιά

κι’έτσι αφήνω την ντροπή σου

στα σάπια σου ιδανικά.

Ζωή δεν με τρομάζεις

κι’ούτε πονάω απ’τα καρφιά.

Παρ’το σφυρί και χτύπα

όσο μπορείς βαθιά.

Μεσ’τα κελιά θανάτου

σε παίρνει η κατηφόρα,

μαύρα φαντάζουν όλα,

μάλλον θα ήρθε η ώρα.

Ψάχνεις να βρείς τους δρόμους,

τρέχεις για να προλάβεις,

ο ήλιος κρυμμένος τώρα

και κάποιος χρεώνει ώρα.

Δεν είχες επιλέξει,

δεν σου έδωσαν τον χρόνο,

μεσ’τα κελιά θανάτου

στοιβάζουνε τον κόσμο.

Για δάσκαλο σου έδωσαν

τον πρώτο δολοφόνο,

σκιά σε θέλουνε να ζεις

μεσ’τον δικό τους δρόμο.

Σκέφτηκα αρκετά

και σήμερα το βρήκα,

θα κλέψω ασήμια και χρυσά

για τάματα να ρίξω.

Θα’βρω και ράσα,

μαύρα,κατάμαυρα

σαν την οργή μου

και θα τ’αλείψω αρρώματα

για να γελάσω την συνείδησή μου.

Σήμερα άναψα και το κερί,

να φάνε κι΄οι φτωχοί,

μα σίγουρα οι θεοί τους

τους ξέχασαν κι’αυτοί.

Ασάλευτα και της ψυχής τα μεγαλεία

που δεν είχαν πληρωμή,

σαν την πρώτη την ανάσα

που την έπνιξε το κλάμα,

σαν την πρώτη την ευχή

στα άστρα,

που πέσαν σ’άλλη γη.

Και οι άλλοι επιπλεύσανε…

σαν τον αφρό στο κύμα,

κόκκινη η θάλασσα,

καράβια πια δεν είδα…

Κι έγειρε το κυπαρίσσι

να βρει καινούριο πηγαιμό

κι’αρνήθηκε ο νεκρός τον τάφο,

αρνήθηκε τον ουρανό.

Ψάχνει ο φτωχός το δρόμο,

του’δώσαν και την τιμή,

πόσα κεριά η θέση αξίζει

στου παραδείσου την αυλή;

Έγινε εμμονή και φόβος

του φτωχού η προσμονή,

σαν το δάκρυ που συνήθισε

να γεύεται η γλώσσα,

σαν το άρρωμα που αφήνει η βροχή.

Μα ο άνθός ζητά την ξαστεριά,

κάποιοι  κρύψαν τον ήλιο,

σκοτάδι ισόβειο στη γειτονιά,

κλέψαν του φτωχού στερνή χαρά.

Κι’έγδαρε δέρμα ο βοριάς…

με αίμα φτωχού γράψαν την μοίρα…

μάτια στραμμένα,βουρκωμένα,

στου κλειδοκράτορα το βήμα.

Στη φοβισμένη κόρη του ματιού

πελάγη καθρεπτίζουν,

αντανακλούν τα όνειρα

που κάποιοι τα θερίζουν.

Κι’όσο για αυτούς που κλέψανε

τον Μαη απ’τη γη,

μπροστά μας θα τους βρούμε

στου παραδείσου την αυλή…

Θεέ…

πως με κατάντησες…

ποιόν πόνο να κρατήσω πιο ψηλά…

ποιά χαρά να χαρώ,αφού δεν την γέννησες ακόμα…

ποια δάση να πατήσω αφού ειν’όλα ξερά…

ποια γεύση να γευτώ,σ’αυτήν την πίκρα που μοίρασες…

Ε,εσύ θεέ…

κατέβα ένα σκαλοπάτι…

έφτασες  πολύ ψηλά και κάτω πια δεν βλέπεις…

Θεέ γιατί με μίσησες προτού να με γνωρίσεις…

γιατί με καταδίκασες προτού να με δικάσεις…

Θεέ…

γιατί με γέννησες…

αφού δεν ήσουν ώριμος για να με συγχωρέσεις.