Πληγωμένο μου αγόρι,
άγγελε μελαχρινέ,
μονάχος στέκεσαι, πιωμένος
απ’τη μοίρα προδομένος.
Έρωτα της νύχτας
κράτα τα φώτα της αυγής,
γειάνε την πληγή στο παλικάρι
να πετάξει ως το φεγγάρι.
Να γίνει άνεμος της νύχτας,
να βγάλει ασημιά φτερά,
απ’τα δάκρυα της πίκρας
να πετάξει μακριά.
Αχ, και να’μουν το φεγγάρι,
αχ, και να’μουν η νυχτιά,
να ’βρισκα το πληγωμένο παλικάρι
και να το ’παιρνα αγκαλιά.