Κάποτε ήταν το ποτάμι,

κάποτε της θάλασσας το κύμμα

και κάποτε το θρόϊσμα των φύλλων…

μια παρηγοριά.

Τώρα το ποτάμι στέρεψε.

Η θάλασσα γαλήνια κυλά.

Τα φύλλα πέσαν απ΄τα δέντρα

και εγώ…

Κάποτε ήτανε το χιόνι.

Κάποτε η σελήνη να γελά

και κάποτε η φωνή απ’τα χελιδόνια…

μια παρηγοριά.

Τώρα το χιόνι έλιωσε.

Το φεγγάρι σιωπά.

Τα χελιδόνια δεν πετάνε

και εγώ…

Κάποτε ήταν μια πατρίδα.

Κάποτε είδαν αίμα να κυλά

και κάποτε γεννιόντουσαν ελπίδες…

μια παρηγοριά.

Τώρα γεμίσαμε πατρίδες.

Τώρα το αίμα προσκυνά.

Προδότες κλέψαν τις ελπίδες

και εγώ…

Μήπως τα έκανα όλα αυτά εγώ!!!