Θωρώ στη νιότη σου στεφάνι…

μ’αγκάθια και φαρμάκι…

μάνα γονυπετής στην προσευχή

παρακαλεί για χάρη.

Όπου το δάκρυ στάζει

γεννιέται μια πηγή…

και κάθε που στενάζει

γίνεται η λύπη μια κραυγή.

Θωρώ στην νιότη σου στεφάνι

πλεγμένο από χέρια αδελφικά,

κι όσο η οργή σου δεν προβάλει

όλο θα πλέκουν πιο πολλά.

Όπου κι αν θες να γνέψεις

αγκαθιές και φαρμακιές…

για λίπασμα οι στείρες σκέψεις

κι’όλο αφέντες και κριτές.

Θωρώ στην νιότη σου στεφάνι,

βωμό σε λόφο σκοτεινό,

οργή να τρέχει σαν ποτάμι

μα τ’όραμα σου κοντινό.

Όπου το αίμα σου κυλά

λούζει ελπίδες για ζωή

και κάθε που ο πόνος σε νικά…

λογάς άλλους ο λόφος να μην δει.

Θωρώ μύρια τα στεφάνια…

θωρώ λόφους πολλούς πάνω στη γη…

θωρώ στο γόνι μάνες χιλιάδες…

θωρώ πως έρχεται η στιγμή…