Κάθε πρωί τον καρτερώ

τον ήλιο τον δικό μου,

κάθε πρωί κι ο στεναγμός

ξυπνάει τον καϊμό μου.

Κάθε φεγγάρι υπομονή

να βρω τον άνθρωπο μου,

μα κάθε που’ρχεται η αυγή

ξυπνάει τ’όνειρο μου.

Παιδί του ήλιου είμαι και’γω

της θάλασσας αδέρφη,

εδώ που έκλαψε ο Χριστός

για’μένα πάντα βρέχει.

Με ένα μολύβι και χαρτί

ήλιους θα ζωγραφίσω,

να ζεστάνω την ψυχή

γιά να μπορώ νά ζήσω.