Ζωή δεν με φοβίζεις
κι’ας γυρίζω σαν σκιά.
Πνιγμένος μεσ’την λάσπη
που ξερνάει τα κορμιά.
Μεσ’τα στήθια της ντροπής
με είχες να βυζάξω
και από μήτρα συμφοράς
μ’έβγαλες να πρωτοκλάψω.
Τώρα μυρίζω θάνατο,
παίρνω το σχήμα απ’το φεγγάρι
και κουβαλώ έναν σταυρό
που μου’χες δώσει μαξιλάρι.
Ζωή δεν με φοβίζεις.
Έτσι κι’αλλιώς σε έχω δανεικιά
κι’έτσι αφήνω την ντροπή σου
στα σάπια σου ιδανικά.
Ζωή δεν με τρομάζεις
κι’ούτε πονάω απ’τα καρφιά.
Παρ’το σφυρί και χτύπα
όσο μπορείς βαθιά.