Τραπέζια πολλά εστρώθηκαν

χάρη στην νύφη μας  – στα κάλλη-.

Από τα πέρατα γαμπροί εμαζεύτηκαν,

μάχες να δώσουνε ποιος θα την πάρει.

Πολλά τα πορφυρά, τα φιλντισένια , τα φλουριά

ταγμένα όλα για στεφάνι

κι η νύφη καθισμένη στη γωνιά,

του Κάσσανδρου η κόρη το καμάρι.

Κι εστήθηκαν αγώνες φοβεροί,

Κέλτες, Ρωμαίοι, Τούρκοι και Βούλγαροι μαζί.

Χρόνια και αιώνες βαστούσε το κακό,

ώσπου μαντάτα ήρθαν των θεών.

Θεσσαλονίκη ποτέ δε θα δοθείς,

κανείς, ποτέ δεν θα σε πάρει,

ούτε τα πλούτη όλης της γης

δε φτάνουν για στεφάνι.

Θεσσαλονίκη φάρε γενεών,

τα γαλανόλευκα να βάλεις

κι απ’ το χρυσό των αστεριών

να φτιάξεις το στεφάνι.