Ψάχνω μες’την καταιγίδα,

το καράβι μου γυρτό,

πλώρη πρύμνη είναι πνιγμένες.

Δεν αργώ για τον βυθό.

Σαν γοργόνα τ’Αλεξάνδρου

είναι αυτή μες’τον αφρό.

Άδικα προσεύχεσαι κυρά μου

δεν αργώ για τον βυθό.

Τρίζουν όλα μεσ’την νύχτα,

στου βοριά την προσταγή,

στεριανοί μου αγαπημένοι,

κλαιν φεγγάρια,κλαιν κι’οι γιοί.

Σβήσαν όλα τα λιχνάρια,

η αλμύρα με καλεί,

θάλασσα μου αγαπημένη

χάρισμα σου η στιγμή.

Τρεμοσβήνουνε τα’αστέρια

κι’η γοργόνα προσπαθεί,

όμως μου’γραψε η μοίρα…

το νησί δεν θα το δεις.