Πέτρινο ξεκίνημα

κάθε που ξημερώνει

και δεν λαλούν οι πετεινοί…

δεν γελά ο ήλιος…

Κάπου κρυφά ακούγονται,

αναστημένες μέρες…

πόρτες που αργοκλείνουνε,

οι πόθοι που μας καίνε.

Απέραντος μένει ο καϊμός

στο γκρίζο της ζωής μας,

στο γκρίζο του ονείρου μας,

σ’αυτά που δεν θα δούμε.

Από την γέννα ορφανοί

μας πέτρωσε το κλάμα…

ζωές που δεν ανθήσανε

θα τριγυρνούν αιώνια.