Πως φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

δεν τελειώνει πουθενά.

Σκιάχτρα γέμισαν οι δρόμοι

και πουλιά νεκρά.

Μίλα μου λίγο πάλι

για τα ωράια δειλινά,

τότε που μύριζε η ελπίδα

που ζούσαν τα πουλιά.

Μίλα μου για τα βραδάκια

στην φτωχή τη γειτονιά,

μίλα μου για την αγάπη,

για τ’αστέρια τα χρυσά.

Μίλα μου για τ’ακρογυάλια,

για του φεγγαριού το φως,

τ’ασημένια καλοκαίρια,

για του έρωτα τον ερχομό.

Πως την φοβάμαι

τούτη δω τη νύχτα,

μίλα μου για τα παλιά,

τα νησιά τα πελαγίσια,

τα καράβια στ’ανοιχτά.