Πάνω στα χρυσά μονάχος μένεις
κι απέξω στη φωτιά
φωνές και κλάματα
σαν μεταθανάτια μελωδία
που όλοι σιχαίνονται να ακούνε
μα κι όταν την ακούνε συγκινούνται.
Δεν σε σκιάζουν πια
τα καρφωμένα αετόπουλα
στον τοίχο της μάντρα σου ,απ’ τους
σουγιάδες πού ο ίδιος σκάλισες
με τόση επιμέλεια πάνω στον πόνο
αυτών που σε άφησαν να τους συμπονάς.
Κάθε που πέφτει η νυχτιά
στην ανάπαυλα,
από αυτούς που σε κούρασαν
τόσα χρόνια με το σκάλισμα,
χωρίς καν να σε ρωτήσουνε
που έμαθες να σκαλίζεις τόσο όμορφα
και πως έμαθες τόσο περίφημα τις άκρες
του σουγιά να ακονίζεις
και χωρίς ακόμα να ρωτήσουνε,
που κάθε φορά την κόψη τους
δοκιμάζεις.
Κάθε ξημέρωμα η νυχτιά
φεύγει ματωμένη και η μέρα
στις αλυσίδες σέρνεται
παρακαλώντας να νυχτώσει,
γιατί τούτο το μαρτύριο
που οι θεοί με τόση στοργή έστειλαν
δεν αντέχετε και δεν υπάρχουν
άλλοι καινούριοι θεοί
να βοηθήσουν , ίσως για δε βρίσκουν
καλούς του λόγου χρήστες
για να τους φωτίσουν.
Εκείνα τα φεγγάρια τα κατάχρυσα
και ‘κείνοι οι λαμπεροί οι ήλιοι
που φάνταζαν στα γραφόμενα
που η γιαγιά μου,
μου εδιάβαζε ανελλιπώς,
ούτε τα κουφάρια τους δεν είδα,
κάποιος μόνο τυχαία έδειξε
που εβασίλευαν κάποτε
και εκεί τώρα μόνο τρύπες μένουν
στο χρώμα της χολής και
της μούχλας,
για να δείξουν
πώς δεν θα ξαναρθούν.
Τώρα εκείνα τα γραφόμενα
κιτρινίζουν και σκονίζονται
γιατί κανένας δεν θέλει να τα’ αγγίξει,
γιατί κανείς δεν θέλει πια
στα ψέματα να ζήσει.
Τώρα αετόπουλα
μαθαίνουν την τέχνη του σκαλίσματος,
μαθαίνουν την τέχνη του τροχίσματος
και τα ρινίσματα φυτεύουν στη γη
για να τραφούν απτούς καρπούς
οι επόμενοι που θα’ ρθούν.
Κι όμως δεν σε σκιάζει τίποτα
για το χρυσό πολύ γυαλίζει
και σε τυφλώνει,
μα έτσι όπως αστράφτεις
μπορείς να κρυφτής λιγότερο
και είναι ακόμα λιγότεροι
αυτοί που θα θελαν να σε κρύψουν.
Πόσες κι αν δε γονάτισα
στην μάνα γη για να μ’ ακούσει,
πόσες κι αν δε δοκίμασα
την γεύση απτό σώμα της,
μα όλα ήταν μάταια,
όλα ήταν ποτισμένα με πίκρα
και όλα θαμπά ,από τα όνειρα
που ξέπλυναν οι θεοί
και μας αφήσανε την μούργα τους
για να λουζόμαστε.