Συνέλαβα τα μάτια μου

που προσπαθούσαν να μετρήσουν

το ύψος του γολγοθά μου…

Όμως την κορυφή την έκρυβαν

τα σύννεφα και στους πρόποδες

είχε καθίσει να ξαποστάσει η ομίχλη…

Ρώτησα την σκιά μου,

ευτυχώς δεν μου απάντησε…

Άπλωσα να σου πιάσω το χέρι

μα γελάστηκα ,ήταν το κλαδί…

Τρόμαξα και τα πουλιά.

Αλήθεια,πόσο ζηλεύω τα πουλιά…

Ανοίγουν τα φτερά τους και χάνονται.

Ανεβήκαμε στην βάρκα για ελπίδα…

κι’αφήσαμε τον άνεμο

να μας χαϊδεύει.

Κι’άπλωσα να σ’αγκαλιάσω

για να’ ρθει πιο νωρίς η άνοιξη…

Όμως η ομίχλη ήταν εκεί…

Σε έχασα…

Κι’έγινα ταξιδευτής…

έψαξα να βρω την ανατολή…

Μακρύς ο δρόμος!