Μέσα στο θλιμμένο βήμα

την ψυχή κλωτσοβολάς

κει που πλέξαν την ζωή σου

στην οδό της συμφοράς.

Σου τα τέλειωσαν τα χρόνια

πριν αρχίσεις να μετράς,

μεσ’την άσφαλτο γυρίζεις

και στον κόσμο σου βουτάς.

Απόψε μην ανάψετε τα φώτα,

το φεγγάρι του αρκεί,

Θέλει να κοιτά τ’αστέρια

μεσ’τα όνειρα να μπει

και μαζί να περπατήσει

μ’αυτούς που έχτισαν τη γη.

Κι άκουσε το τραίνο

να σφυρίζει τρεις φορές.

Μετά σιωπή.

Τώρα ας κοιτάξουμε στ’αστέρια

ίσως να’χει κάτι να μας πει.