Πόσες νύχτες γλιστράνε

μεσ’την σιωπή…

Τέσσερις τοίχοι

για να ξεπλύνουν το μυαλό

και τα κεριά τρεμοπαίζουν.

Μαζί με τις αναμνήσεις

που γλιτώσαν από την λύτρωση.

Αλυσίδα σπασμένη

όσα ενώνουν τους δύο κόσμους,

του μυαλού και της καρδιάς.

Γι’αυτό έπαψα να κοιτάζω τα αστέρια

γιατί μου θυμίζουν αστροναύτες.

Έπαψα να κοιτω τα λουλούδια,

μου θυμίζουν μόνο γλάστρες.

Και της μουσικής οι ήχοι

μου θυμίζουν μόνο μπάντες.

Είδα και ένα άνθος κατάμορφο

πάνω στην αγκαθιά

και σε θυμηθηκα.