Χθες ήταν όνειρο

λουσμένο μεσ’τα σύννεφα.

Γαλάζιο φεγγάρι

που βάψαμε τους στοίχους μας.

Χέρια απλωμένα παιδικά

μας δίνουνε τα δώρα…

εκεί που κελαϊδούν

τα περσινά τα χελιδόνια…

Ποιος δεν ζήλεψε για να πετάξει;

Αέρινα την γη μας να κοιτάξει…

Την μοναξιά του κόσμου να ξεχάσει.

Ένα γλυκό φιλί

σημάδι στον καθρέφτη…

και μια συγνώμη της ψυχής

ν’αγγίξει ότι έχεις.

Των φύλλων το κελαϊδημα…

των θαλασσών το δείλι,

του έρωτα το άνθισμα,

όλα κραυγή στη μνήμη.